Η στιγμή χάθηκε. Την άφησες να φύγει. Οι προτεραιότητες ζύγισαν η μία την άλλη, αναμετρήθηκαν στα ίσα με πόνο και βάρδια καρδιά στο βασανισμένο σου μυαλό. Η στιγμή όμως πέρασε. Την πήρε ο χρόνος και τίποτα πια δεν μπορεί να τη φέρει πίσω.
Προσπάθησες να την αναζητήσεις, έκανες το υποσυνείδητό σου άνω κάτω μέχρι να την βρεις. Κατάφερες να την νιώσεις, αλλά δεν ήταν αληθινή γιατί ο χρόνος πίσω δεν κοιτάει. Το πέρασμα του είναι βίαιο, αναίσθητο, σκληρό, καταιγιστικό.
Η στιγμή περνά και χάνεται. Νομίζεις πως μπορεί να την παγώσεις μέσα από ένα μήνυμα ή μία φωτογραφία. Η στιγμή όμως είναι συναίσθημα και το συναίσθημα δεν παγώνει.
Μην κλαις όμως γι αυτό που έχασες γιατί θα χάσεις την επόμενη. Βρες τη δύναμη να συνεχίσεις γιατί οι στιγμές διάλειμμα δεν κάνουν. Ένα αυτοκίνητο δίχως τιμόνι, με σπασμένα φρένα σε μία απέραντη κατηφόρα.
Έτσι βάρβαρη είναι η ζωή που λάθη δεν συγχωρεί και πίσω δεν κοιτάει.
