Το πλοίο αναχώρησε με μεγάλη καθυστέρηση. Πρόσωπα κουρασμένα, κορμιά βαριά και ταλαιπωρημένα. Η νύχτα έχει πέσει, το πέρασμα της ημέρας από πάνω μας δεν άφησε τίποτα όρθιο Η ύπαρξη περιπλανάται σε μια ανιαρή ζωή. Αυτή, που παραδόξως οι άνθρωποι ζηλεύουν. Ο προορισμός είναι ένα μυστήριο. Το ταξίδι είναι όμορφο αλλά ο τελικός προορισμός είναι οι απαντήσεις μας. Η στιγμή που η πραγματικότητα κι η φαντασία συναντώνται. Τότε καταλαβαίνεις ότι το τέλειο δεν υφίσταται κι αυτό που κυνηγάς είναι μάταιο. 

Στο κατάστρωμα φυσάει. Νιώθω αποξενωμένος, εξόριστος σε έναν κόσμο δίχως ανθρώπους. Τα μάτια σου με επαναφέρουν. Η εισβολή σου στον κόσμο μου είναι βίαιη. Προσπαθείς να καταπατήσεις τα πάντα μέσα μου. Η σκέψη μου έρμαιο ενός χαμόγελου. Είμαι ένας ξεπουλημένος. Νιώθω ακόμα την πικρή αίσθηση που μου άφησε εκείνη η επιλογή μου να πουλήσω την ελευθερία μου την πρώτη φορά που σε συνάντησα. 

Το καράβι έφτασε στον προορισμό του. Τουλάχιστον αυτό κατάφερε να βρει το δρόμο του. Ένα άψυχο αντικείμενο τα καταφέρνει καλύτερα από εμάς τελικά. Για δες τι ειρωνεία, δεν ήταν η πρώτη φορά. Είναι ικανό να βρίσκει τον προορισμό του ξανά και ξανά μέχρι να σβήσει κι αυτό στο χρόνο και κανένας να μην το θυμάται πια. Τόσες ψυχές απάνω του, ανίκανες να το κρατήσουν ζωντανό. Γρήγορα ξεχάστηκε, γρήγορα περνάνε όλα. Ανεκπλήρωτες επιθυμίες στο χρόνο. 

Τέσσερεις τα ξημερώματα. Βρίσκομαι ήδη στην παραλία κάτω από έναν απέραντο σκοτεινό ουρανό προσπαθώντας να αρχίσω πάλι από την αρχή. Αναζητώντας τα θέλω μου, την ελευθερία μου, τον προορισμό μου. Εύκολα φτάνει κάποιος στο μηδέν. Δύσκολα στο τίποτα. Άραγε δύο τυχαίες υπάρξεις αρκούν για να σταματήσουν το χρόνο; Για μια στιγμή στο πλοίο έγινες ο προορισμός μου. Δεν πρόλαβα να σου το πω. Έφυγες τόσο βιαστικά όσο γρήγορα φεύγουν οι στιγμές. Έμεινε το αέρινο φόρεμά σου και ένα απέραντο χαμόγελό να με συντροφεύουν ξανά. Αυτή τη φορά όμως η χαμένη μου ελευθερία απέκτησε όνομα.